εκ των υστέρων

Η διαύγεια του τετελεσμένου…
Η ομίχλη του γίγνεσθαι…
Ανάμεσα στους δυο ορίζοντες βρίσκεται η χώρα μας, κυλά η ζωή μας
Έχει το τετελεσμένο, ομίχλες και σκιές στη διαύγειά του μέσα.
Έχει το γίγνεσθαι, κοίλα τοπία που σαν ναοί φωτοβολούν στην ομίχλη του μέσα.
Μα ποιο είναι τετελεσμένο; Ποίο το γίγνεσθαι;
Ποια είναι η χώρα μας; Και η ζωή μας;
Το ταξίδι κινά από την Τροία.
Κύκλους αμέτρητους – χρόνους δέκα – διανύσαμε γύρω από το ιερόν πτολίεθρον πριν την ανώφελη πτώση.
Ανώφελη; Όχι. Χωρίς αυτή, το ταξίδι για την Ιθάκη δεν θα υπήρχε.
Βγήκαμε πλούσιοι από τους κύκλους της αυταπάτης.
Εισήλθαμε στη σπείρα της ζωής που αξίζει.
Εισήλθαμε από την πύλη του ονείρου. Του ονείρου που σηματοδοτεί και διαχωρίζει το τετελεσμένο από του ταξιδιού το γίγνεσθαι.
Μα και το ταξίδι γεμάτο είναι με παραισθήσεις, αιχμαλωσίες, μάχες, απάτες, αυταπάτες. Και ο σκοπός του καμιά δεν έχει σχέση με αργαλειούς και πιστές Πηνελόπες.
Του ταξιδιού το γίγνεσθαι βιώνεται μόνο. Για να καταγραφεί, πρέπει να γίνει τετελεσμένο.
Μέχρι τότε αρμενίζουμε στο τρικυμισμένο πέλαγο των σχέσεων των ανθρώπων. Με εφόδια το πάθος, τη φαντασία, το όνειρο, την επιθυμία. Χωρίς ποτέ να γνωρίζουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε.
Ετούτο το ταξίδι είναι η πραγματική μας ζωή.
Η ζωή μας γίνεται γνωστή εκ των υστέρων...
-/-

Το αίνιγμα (2γ)

Βότσαλο 9

Στην επικράτεια της σιωπής αρθρώνεται η γραφή.
Στην επικράτεια της σιωπής συντελείται η ανάγνωση
η αποκαθήλωση πιο σωστά.

Είναι η σιωπή η μοναξιά του καθενός
Ένας καμβάς πολύχρωμος
που πάνω του κεντάμε τη ζωή μας.
Παράθυρα ανοίγουν στη σιωπή
και μπαίνει φως φωνές φωτιές αγέρηδες κι ανθρώποι
Και φουρτουνιάζει η θάλασσα κι είναι βουνό το κύμα.
Μέσα σε λάμψεις μυστικές κι υπόκωφες βροντές
το ποίημα αναδύεται σαν άλλη Αφροδίτη.
Κάποτε η θάλασσα ηρεμεί κι είναι το ποίημα πλοίο
που αρμενίζει σιωπηλά προς τις ακτές του πόθου.

Είναι το ποίημα εμπαθές ραβασάκι εφήβου
που με χαμόγελο Τζοκόντας διαβάζει μια γυναίκα.
Αχώριστο ζευγάρι της σιωπής
μα τόσο μουσική η γραφανάγνωση
που μοιάζει τη σιωπή να ανατινάζει
και δια παντός να καταργεί.

Στο μαιευτήριο της σιωπής γεννιέται κάθε ποίημα
ζητά τη σιωπηλή ανάγνωση που τη σιωπή θα σπάσει.
Διαχέεται το ποίημα στη σιωπή και έγχρωμη τη βάφει.

Διαχέεται το ποίημα στη σιωπή...
Αυτός είν` ο σκοπός του.
-/-

Βότσαλο 10

Ποίηση είναι η μουσική τροχείου αισθημάτων.
Ο ελκυστής της ύπαρξης η μυστική φωτιά της.
Ποίηση είναι η σιωπή
και η κραυγή πίσω από τις λέξεις
Ποίηση είναι το αμετάφραστο
μα πιο βαθιά τ` ανείπωτο
μ` ακόμα παραμέσα
αυτό που μεταφράζεται
σ` όλες της γης τις γλώσσες...

Το αίνιγμα (2β)

Αθανασία

Αν ήμουν αθάνατος
δε θα βιαζόμουν να δοξάσω τη βραδύτητα.
δε θ` αγωνιούσα ν` αγγίξω.
δε θα βιαζόμουν να μιλήσω.
Θα έμοιαζε ο χρόνος των είκοσι λεπτών
με το χρόνο των είκοσι μηνών
των είκοσι αιώνων.

Αν ήμουν αθάνατος
δε θα υπήρχαν λεπτά μήνες αιώνες
δε θ` άγγιζα
δε θα μιλούσα
δε θ` αγωνιούσα
δε θα βιαζόμουν
δε θα υμνούσα.

Αν ήμουν αθάνατος
θα ήμουν αδιάφορος και αδρανής
πανταχού παρών και πουθενά
μόνος κι εγκληματίας
διάβολος και θεός.
Θα ήμουν πάντα εγώ
ποτέ εμείς
ποτέ ζωή
παντοτινό τίποτε.

Μα ευτυχώς είμαι θνητός
και εμπαθώς βιώνω
τις φλογισμένες μας στιγμές
–νέκταρ αθανασίας.

Αυγουστιάτικο φεγγάρι

Φαντάσματα ονείρων πλανώνται στον ερειπωμένο οίκο του θείου.
Βαθυπράσινα μνημεία πόθων.

Κλικ του διαφράγματος. Τσιγάρο.

Στη σκηνή τη φλεγόμενη τα περασμένα.
Η ματιά δυο κορμιών στο φεγγάρι, ευτυχίας όρισμα κι αυταπάτης.
Ακόμη το φεγγάρι τραγουδά.

Στροβιλισμός καπνού.

Στην ουράνια φλεγόμενη βάτο δυο ματιές απόψε συγκλίνουν.
Γωνία ελάχιστη, απόσταση χιλιομέτρων. Αβυσσαλέα ψυχών.

Αναλαμπή καύτρας.

Στη φλεγόμενη γυάλα το επερχόμενο.
Και πάλι θα γεμίζει το φεγγάρι. Θα υγραίνονται πάλι τα μάτια.
Αλλότριες λάμψεις.

Τίναγμα στάχτης.

Καθ` Ηράκλειτον
"Ξυνόν αρχή και πέρας επί κύκλου".
Ετεροκαθορισμός από το έλασσον τον κύκλο έκλεισε.

Καπνός αναθρώσκων.

Είσαι μια έκρηξη ομορφιάς. Γίνε καλοκαιρινή αύρα!
Είσαι μια έκρηξη τρυφερότητας. Γίνε κόκκινο του δειλινού φως!
Είσαι η φαντασία καλπάζουσα σε μεταμεσονύχτια ησυχία.
Φόρεσε το φεγγάρι δαχτυλίδι!
Είσαι όνειρο τρελό. Γίνε της πλάσης δικαίωση!

Θυμάται το πρωτόλειο δε νοιώθει…
Μήπως ο κύκλος δεν υπάρχει;
Μη δια παντός ανατινάχτηκε;
Βιώνει της μνήμης τη διαστολή…

Στερνή λάμψη τσιγάρου.

Όλα τα φεγγάρια είναι όμορφα. Ασύγκριτα τ` Αυγούστου.

Κλικ του διαφράγματος.

Δώδεκα και μισή κυπαρίσσια σεβάσμια.

Το αίνιγμα (2α)

παλίντροπος αρμονίη

Κατακλυσμιαία παρουσία
Στροβιλισμός άνθεων
Θρόισμα σπλάχνων
Διαδρομές του όνειρου
Πέλαγο των προκαταλήψεων
Χώρα της φαντασίας
Εναλλαγή εποχών και τοπίων
"παλίντροπος αρμονίη..."

Θρυμματισμός ηρακλείτειας αρμονίας.
Σκλήρυνση αισθημάτων κατά πλάκας;
Συναισθηματική αναιμία;
Τόκος καλός... φαρμακεύς.
Συγκοινωνούντα δοχεία της ύπαρξης
Βαρύτητα του ονείρου
Εικασίες ικέτη
Φορτισμένη λησμονιά
Ήρεμη ψυχρότητα
Λόγια παγοθραύστες
Μάτια θερμοπυρηνικά
Όνειρα άστρα
Τράβηξε την κουρτίνα!

Μάχη είναι ο έρωτας
στης αντοχής τα τείχη!
Γεύση χαμού και γέννησης,
στιγμές αθανασίας
στα χαρακώματα του έρωτα...
Δίψα και φόβος κι αλληλεπίδραση...
Κύματα μυστικά κι αόρατα μα τόσο αισθητά!
Του έρωτα ο λόγος είναι η ακτινοβολία.
Παλίντροπος αρμονίη!

Το αίνιγμα (1)

Δύσκολο ρήμα

Άρνηση

Μοβ έγινε η θάλασσα
όταν το αίμα έτρεξε
καταφύγιο σ` αυτή ζητώντας.
Μοβ ήτοι ιώδης – για τόσο λίγο!
Η χρωματική δικαιοσύνη επιβλήθηκε
και κανείς δεν κατάλαβε.
Νομίζω κι εκείνη.

Μα σε κάθε ταραχή του βυθού
δραπετεύει το αίμα στην επιφάνεια.
Σπαράγματα κόκκινου σε γαλάζιο σχηματίζει.
Σκόρπιες φράσεις απ` όλους λησμονημένες.
Νομίζω κι από εκείνη.

Τότε, το ακρωτηριασμένο άγαλμα
που μια άγρια νύχτα ξέβρασε το πέλαγο
κι ο γέροντας το στησε δίπλα στο λόφο
να `χει να λέει μια καλημέρα
«…οι άλλοι ξέγραψαν κάθε χαιρετισμό.
ξυπνούν κι αρχίζουν μεροκάματο το
σκοτωμό…μεθοδικά, χωρίς πάθος...»
Τότε το ακρωτηριασμένο άγαλμα,
αποκτά – για τόσο λίγο!- ένυδρο βλέμμα.

Γνωρίζει ο γέρος πως τ` αγάλματα ονειρεύονται.
Τα όνειρα καρατομούνται –γνωρίζει ο γέρος.
Ο μέσα ενταφιασμός κάνει την πέτρα εύθραυστη.
Καλά γνωρίζει ο γέρος.
Ελπίζω κι εκείνη
(Ο γέρος του πελάγου ο σοφός γνωρίζει
πως και τ` αγάλματα ελπίζουν).
-/-

Οφθαλμαπάτες

Τι είναι φως και τι `ναι το σκοτάδι;

Πίσω από φράγμα φωτεινό ηλιόλουστης ημέρας
δεν κρύβεται αστροφεγγιά που νύχτα θριαμβεύει;

Μη και δεν είν` η διαύγεια τετελεσμένου τμήμα;
Με ομίχλη δεν καλύπτεται τ` αυριανό μας βήμα;

Μη και δεν ταξιδεύουμε στα βάθη του απείρου;
Μη και δεν αιωρούμαστε στο σύμπαν του ονείρου;

Μη και δεν είν` ελάχιστο το ορατό το φάσμα;
Σκοτάδι δεν ορίσαμε της πείρας μας το φράγμα;

Πίσω από φράγμα ορατό χρωματικών θριάμβων
μήπως καλά δεν κρύβεται ακτινοβόλος κόσμος;

Τι είναι όραση, τι η αφή και τι το παραπέρα;

Απάτη γίνεται το φως σαν το σκοτάδι κρύβει.
Απάτη γίνεται η ζωή σαν τ` όνειρο εξορίζει.

Ο θρίαμβος των αστεριών έρχεται στα σκοτάδια.
Του πάθους μας οι αστραπές φωτίζουν τα ουράνια

-/-

Αλήθεια

Καθένας έχει την αλήθεια που του αξίζει!
(λένε κάποιοι Κινέζοι).
Καθένας κατέχει τη γνώση που τολμά!
(φωτίστηκα σε μια συζήτηση και μια διαφωνία).
Σε τούτη τη γνώση, προσπαθεί να στριμώξει
την πραγματικότητα και τ` άστρα και τις ψυχές.
Σαν σε καλούπι.

Είναι η ατολμία που στρεβλώνει
την αλήθεια της ψυχής
την ερμηνεία του κόσμου
την ερμηνεία της ερμηνείας των άλλων.
Έτσι ο καθένας δημιουργεί
την αλήθεια του και την πραγματικότητά του.
Σαν θεός.
(Έτσι κι εσύ, έτσι κι εγώ)

Είναι η βίωση πεδίων ισχυρών
που τη στρέβλωση ολοκληρώνει
ή από τη στρέβλωση ελευθερώνει.
Κι είναι η ψυχή του καθενός που κρίνει
σε ποια πεδία θα βρεθεί.
Σαν άνθρωπος.

Κλειστά συστήματα
ο κύκλος της ζωής δεν έχει.
Είναι σκληρή και επίμονη η άνοιξη.
Σαν Θεά.
-/-

Η ομίχλη του γίγνεσθαι

Η αυριανή μέρα
δεν καλουπώνεται.
Γεννιέται!

Μήτρα της, το σημερινό δειλινό.
Σπορέας, τ` όνειρο.
Ομφάλιος λώρος, το αειφόρο πάθος.

Η αυριανή μέρα
αναδιατάσσει
τα περασμένα χρόνια
αναδεικνύει
τις σημερινές στιγμές.

Όλα τα περιέχει
και όλα τα ανατρέπει
η αυριανή μέρα.

-.-

Κύματα

Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων,
ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν,
αλλ` ήν αεί και έστιν και έσται
πύρ αείζωον, απτόμενον μέτρα
και αποσβεννύμενον μέτρα.

…πυρός τροπαί πρώτον θάλασσα…

Ηράκλειτος