Βότσαλο 9

Στην επικράτεια της σιωπής αρθρώνεται η γραφή.
Στην επικράτεια της σιωπής συντελείται η ανάγνωση
η αποκαθήλωση πιο σωστά.

Είναι η σιωπή η μοναξιά του καθενός
Ένας καμβάς πολύχρωμος
που πάνω του κεντάμε τη ζωή μας.
Παράθυρα ανοίγουν στη σιωπή
και μπαίνει φως φωνές φωτιές αγέρηδες κι ανθρώποι
Και φουρτουνιάζει η θάλασσα κι είναι βουνό το κύμα.
Μέσα σε λάμψεις μυστικές κι υπόκωφες βροντές
το ποίημα αναδύεται σαν άλλη Αφροδίτη.
Κάποτε η θάλασσα ηρεμεί κι είναι το ποίημα πλοίο
που αρμενίζει σιωπηλά προς τις ακτές του πόθου.

Είναι το ποίημα εμπαθές ραβασάκι εφήβου
που με χαμόγελο Τζοκόντας διαβάζει μια γυναίκα.
Αχώριστο ζευγάρι της σιωπής
μα τόσο μουσική η γραφανάγνωση
που μοιάζει τη σιωπή να ανατινάζει
και δια παντός να καταργεί.

Στο μαιευτήριο της σιωπής γεννιέται κάθε ποίημα
ζητά τη σιωπηλή ανάγνωση που τη σιωπή θα σπάσει.
Διαχέεται το ποίημα στη σιωπή και έγχρωμη τη βάφει.

Διαχέεται το ποίημα στη σιωπή...
Αυτός είν` ο σκοπός του.
-/-